شعر:احمدشاملو..خواننده:فرهادمهراد .يه شب مهتاب..ماه مياد تو خواب.منو مي بره.كوچه به كوچه يه شب مهتاب ماه مياد تو خواب منو مي بره كوچه به كوچه باغ انگوري باغ آلوچه دره به دره صحرا به صحرا اونجا كه شبا پشت بيشه ها يه پري مياد ترسون و لرزون پاشو مي ذاره تو آب چشمه شونه مي كنه موي پريشون يه شب مهتاب ماه مياد تو خواب منو مي بره ته اون دره اونجا كه شبا يكه و تنها تكدرخت بيد شاد و پر اميد مي كنه به ناز دستشو دراز كه يه ستاره بچيكه مث يه چيكه بارون به جاي ميوه ش نوك يه شاخه ش بشه آويزون يه شب مهتاب ماه مياد تو خواب منو مي بره از توي زندون مث شب پره با خودش بيرون مي بره اونجا كه شب سيا تا دم سحر شهيداي شهر با فانوس خون جار مي كشن تو خيابونا سر ميدونا: - عمو يادگار مرد كينه دار مستي يا هوشيار؟ خوابي يا بيدار؟ مستيم و هوشيار شهيداي شهر خوابيم و بيدار شهيداي شهر آخرش يه شب ماه مياد بيرون از سر اون كوه بالاي دره روي اين ميدون رد مي شه خندوون يه شب ماه مياد .........................................

 آرشیو تمامی عکسها
• پربازدیدترین عکسها
• ارسال عکس های شما
• وبمستر ها

	منبع: http://forougham.persiangig.com

گریز و درد

رفتم ، مرا ببخش و نگو او وفا نداشت
راهی به جز گریز برایم نمانده بود
این عشق آتشین پر از درد بی امید
در وادی گناه و جنونم کشانده بود
**
رفتم که داغ بوسه ی پر حسرت تو را
بر اشکهای دیده ز لب شستشو دهم
رفتم که ناتمام بمانم در این سرود
رفتم که با نگفته به خود آبرو دهم
**
رفتم ، مگو مگو که چرا رفت ، ننگ بود
عشق من و نیاز تو و سوز و ساز ما
از پرده ی خموشی و ظلمت ، چو نور صبح
بیرون فتاده بود به یک باره راز ما
**
رفتم که گم شوم چو یکی قطره اشک گرم
در لابه لای دامن شب رنگ زندگی
رفتم که در سیاهی یک گور بی نشان
فارغ شوم ز کشمکش و جنگ زندگی
**
من از دو چشم روشن و گریان گریختم
از خنده های وحشی طوفان گریختم
از بستر وصال به آغوش سرد هجر
آزرده از ملامت وجدان گریختم
**
ای سینه در حرارت سوزان خود بسوز
دیگر سراغ شعله ی آتش ز من مگیر
می خواستم که شعله شوم سرکشی کنم
مرغی شدم به کنج قفس خسته و اسیر
**
روحی مشوشم که شبی بی خبر ز خویش
در دامن سکوت به تلخی گریستم
نالان ز کرده ها و پشیمان ز گفته ها
دیدم که لایق تو و عشق تو نیستم
 

بعد از چند لحظه هیاهوی سکوت ؛  

بگو زیبا بگو .هر آنچه را که بر دل کوچکت سنگینی میکند بگو..

دیگر بغض امانش را بریده بود بلند بلند گریه کرد وگفت:

خدا جون خدای مهربون،خدای قشنگم میخواستم بهت بگم تو رو خدا نذار بزرگ شم تو رو خدا...

چرا ؟این مخالف تقدیره .چرا دوست نداری بزرگ بشی؟

آخه خدا من خیلی تو رو دوست دارم قد مامانم ،ده تا دوستت دارم .

اگه بزرگ شم نکنه مثل بقیه فراموشت کنم؟  

 نکنه یادم بره که یه روزی بهت زنگ زدم ؟نکنه یادم بره هر شب باهات قرار داشتم؟

مثل بقیه که بزرگ شدن و حرف منو نمی فهمن.  

مثل بقیه که بزرگن و فکر میکنن من الکی میگم با تو دوستم .مگه ما باهم دوست نیستیم؟

پس چرا کسی حرفمو باور نمیکنه ؟

خدا چرا بزرگا حرفاشون سخت سخته؟

مگه اینطوری نمی شه باهات حرف زد...

عنوان دفتر شعر	تعداد شعر	تعداد بازدید از اشعار	سال
ستاره	25	72270